Strzelanie Notatnik
Karnet TIR (karnet TIR, międzynarodowy transport drogowy) to dokument tranzytu celnego, który uprawnia do przewozu towarów przez granicę państwa w zamkniętych nadwoziach samochodów lub kontenerach z uproszczoną procedurą celną.
Dokument obejmuje transport drogowy i multimodalny towarów (realizowany w samochodach dostawczych, przyczepach, naczepach i kontenerach) pomiędzy krajami, które uznały Konwencję Celną z 1959 r. i 1975 r. o międzynarodowym przewozie towarów z wykorzystaniem międzynarodowego rejestru przewozu drogowego (TIR).
Wszystkie pojazdy silnikowe muszą posiadać odpowiednie zezwolenia właściwych władz na ich użytkowanie. Wydawany jest przez krajowe stowarzyszenie gwarancyjne (stowarzyszenie), upoważnione z kolei przez właściwe władze kraju.
CMR
CMR to skrót od francuskiej Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów – KDPN.
CMR – międzynarodowy list przewozowy – jest formularzem do samodzielnego kopiowania, którego forma nie jest ujednolicona i może znacznie różnić się w poszczególnych krajach.
W międzynarodowym transporcie ładunków CMR jest najważniejszym dokumentem transportowym i handlowym.
Przewoźnik przewożący ładunki CMR pomiędzy dwoma krajami podlega zasadom i przepisom ww. Konwencji, która ma status konwencji ONZ.
List przewozowy CMR sporządza się w co najmniej trzech egzemplarzach, które są poświadczone przez nadawcę i przewoźnika. Pierwszy egzemplarz faktury pozostaje u nadawcy, drugi i trzeci egzemplarz towarzyszą ładunkowi, po wyładunku, drugi egzemplarz jest podpisywany przez odbiorcę i przekazywany przewoźnikowi, trzeci pozostaje u odbiorcy.
Nadawca ładunku, spedycja, przewoźnik mogą wypełnić CMR, za kompletność informacji odpowiada osoba, która umieszcza pieczęć w kolumnie 22.
Bardzo ważną kwestią jest zbieżność danych podanych we wszystkich dokumentach przewozowych. Konieczne jest, aby wagi, kody ZED i ceny były zgodne we wszystkich dokumentach dołączonych do ładunku.
T1 – zgłoszenie tranzytowe lub paszport nordycki
T1 to dokument będący gwarancją celną (finansową), stosowany przy towarach przekraczających terytorium UE w tranzycie lub do zabezpieczenia dostarczenia towaru od granicy Unii Europejskiej do składu celnego lub urzędu celnego wewnętrznego.
T1 to gwarancja finansowa wystawiona przez agenta celnego na rzecz organów celnych UE, która stanowi gwarancję wpłaty do budżetu UE wszelkich ceł i opłat.
Przykładowo, jeśli towary przemieszczane przez UE w ramach procedury T1 nie zostaną dostarczone z granicy do urzędu celnego, agent wystawiający T1 będzie musiał uiścić wszystkie cła, jeśli towary zostały odprawione do użytku w UE. W praktyce T1 stosowany jest jako alternatywny system gwarancji Sarnet TIR (TIR).
EX1 – Zgłoszenie wywozowe
EX1 to dokument potwierdzający fakt wywozu towaru poza UE, poświadczony przez organy celne.
Istotny jest nie fakt posiadania EX1, ale ważne oznaczenia celne w EX1, które potwierdzają wywóz towaru poza UE.
To znak celny EX1 uprawnia sprzedawcę towaru do UE do zwrotu/niezapłacenia wewnątrzeuropejskiego podatku VAT (VAT).
Deklaracja EX1 musi towarzyszyć ładunkowi pochodzenia europejskiego, opuszczającym magazyn sprzedawcy z UE poza krajami UE. Deklarację EX1 sporządza dostawca, agent dostawcy lub przewoźnik (spedytor) posiadający odpowiednie uprawnienia. EX1 można wskazać nie tylko towary wyprodukowane w UE, ale także w innych krajach. Podobnie T1 może przewozić towary europejskie.
Certyfikat 1 EUR
Certyfikat EUR 1 to jeden z najważniejszych dokumentów przy eksporcie z krajów UE, potwierdzający ich pochodzenie. Wydawany jest podczas transportu towarów z krajów UE do kraju, który podpisał z UE umowę o udzielaniu wzajemnych preferencji handlowych i okazywany jest w punkcie celnym.
Wymagania rejestracyjne
- Towar musi spełniać wymagania Protokołu nr 1 do Umowy (Reguły pochodzenia).
- Językiem dokumentu jest język angielski lub język dowolnego państwa objętego umową.
- Prace wypełniane są ręcznie, drukowanymi literami, przy użyciu tuszu.
- Certyfikat musi zawierać opis produktu podany w specjalnej kolumnie.
- Jeżeli kolumna jest niekompletna, narysuj poziomą ramkę pod opisem i skreśl puste miejsce pod nią znakiem w kształcie litery Z.
- Wypełnienie dokumentu jest konieczne dla wszystkich partii towaru.
Lista dokumentów
W celu uzyskania certyfikatu należy złożyć wykaz dokumentów do uprawnionego organu kraju eksportującego:
- oświadczenie zawierające oświadczenie eksportera;
- potwierdzenie preferencyjnego pochodzenia produktów z kraju eksportującego (w przypadku realizacji tego rodzaju dostawy po raz pierwszy);
- oryginał zaświadczenia (jeśli istnieje) i kopia elektroniczna (wymagana).
Funkcje wydawania certyfikatu 1 EUR
Wydanie odbywa się przez urząd celny kraju eksportującego. Upoważniona organizacja ma obowiązek podjąć wszelkie możliwe działania w celu sprawdzenia pochodzenia towaru, dlatego ma prawo żądać wszelkich informacji na temat ładunku, jakie uzna za niezbędne. Obowiązkiem eksportera jest dostarczenie wszelkich niezbędnych danych i dokumentów.
Z kolei urząd celny gwarantuje terminowość i prawidłowość rejestracji. Wydanie jest bezpłatne. Termin składania wniosków wynosi do 3 dni od zarejestrowania wniosku.
Okres ważności wydanego dokumentu wynosi 4 miesiące.
Zwykle certyfikat 1 EUR wydawany jest przed eksportem. Rejestracja wsteczna jest jednak możliwa po przewiezieniu ładunku na terytorium innego kraju. Ale dopiero po pełnej weryfikacji informacji dostarczonych przez eksportera.
Gdy certyfikat nie został wydany
- Jeżeli łączna wartość przedmiotu jest mniejsza niż 6000 euro.
- Jeżeli towar jest opodatkowany zerową stawką podatku importowego Taryfy Celnej.
- Jeżeli eksporter ma status upoważnionego.
Więcej o tym, czy w Twoim przypadku wymagany jest certyfikat na 1 EUR, dowiesz się od naszych specjalistów.
Faktura
Faktura ( faktura angielska ) – w międzynarodowej praktyce handlowej dokument wydawany kupującemu przez sprzedawcę, zawierający wykaz towarów, ich ilość oraz cenę, za jaką zostaną dostarczone kupującemu, cechy formalne towaru (kolor, waga itp.), warunki dostawy oraz informacje o nadawcy i odbiorcy. Z wyciągu z faktury wynika, że (z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa następuje za przedpłatą) kupujący ma obowiązek zapłacić za towar zgodnie z określonymi warunkami. Faktura jest dokumentem służącym wyłącznie celom kontroli podatkowej i dlatego nie może być traktowana jako odpowiednik faktury.
Incoterms 2010: Oficjalne zasady interpretacji warunków handlu międzynarodowego
ncoterms lub Międzynarodowe Warunki Handlowe to seria predefiniowanych warunków handlowych opublikowanych przez Międzynarodową Izbę Handlową (ICC), które odnoszą się do międzynarodowego prawa handlowego. Są szeroko stosowane w międzynarodowych umowach handlowych lub procesach zaopatrzenia, ponieważ rady handlowe, sądy i prawnicy międzynarodowi zachęcają do ich stosowania w sprzedaży międzynarodowej. Incoterms to seria trzyliterowych warunków handlowych związanych z powszechnymi praktykami sprzedaży umownej, których głównym celem jest jasne określenie zadań, kosztów i ryzyka związanego z transportem i dostawą towarów. Incoterms informują o umowie sprzedaży, określając odpowiednie obowiązki, koszty i ryzyko związane z dostawą towarów od sprzedającego do kupującego. Nie jest to jednak umowa ani prawo. Ponadto nie określa, dokąd przekazywane są tytuły i nie wpływa na pozycję cenową, walutową czy kredytową.
Celem Incoterms jest zapewnienie zbioru międzynarodowych zasad interpretacji najczęściej stosowanych warunków handlowych w handlu zagranicznym. W ten sposób można uniknąć lub przynajmniej znacznie zmniejszyć niepewność związaną z różną interpretacją tych terminów w różnych krajach.
Pierwsza praca opublikowana przez ICC na temat warunków handlu międzynarodowego została opublikowana w 1923 r., a pierwsze wydanie, znane jako Incoterms, zostało opublikowane w 1936 r. Zasady Incoterms zostały zmienione w 1953, 1967, 1976, 1980, 1990 i 2000 r., a wersja ósma – Incoterms 2010 – została opublikowana 1 stycznia 2011 r. ICC rozpoczęła konsultacje w sprawie nowej edycji Incoterms 2020, która będzie nosiła nazwę „Incoterms 2020” i jest zastrzeżonym znakiem towarowym ICC.
Zasady transportu morskiego i wodnego śródlądowego:
FAS – Free Aboard Vessel – ryzyko przechodzi na kupującego, obejmujące koszty transportu i ubezpieczenie ładunku dostarczonego na statek (tj. wyznaczony terminal portowy) przez sprzedającego. Sprzedawca jest odpowiedzialny za rejestrację ładunku.
FOB – Free on Board – ryzyko przechodzi na kupującego, łącznie z pokryciem wszelkich kosztów transportu i ubezpieczeniem ładunku dostarczonego na pokład statku przez sprzedającego. Następny etap po Franku to wzdłuż burty statku.
CFR – Cost and Freight – sprzedawca dostarcza ładunek, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie dostarczenia ładunku na pokład statku. Sprzedawca ponosi koszty frachtu w porcie przeznaczenia. Kolejny etap po Franko Borcie Sudnie.
CIF – Cost, Insurance and Freight – ryzyko przechodzi na kupującego w momencie dostarczenia ładunku na statek. Sprzedawca ponosi koszty frachtu i ubezpieczenia w porcie przeznaczenia. Ubezpieczenie jest wliczone w cenę, w przeciwieństwie do kosztów i frachtu.
Regulacje dotyczące transportu wszystkimi rodzajami transportu:
EXW – Ex-factory – sprzedawca dostarcza (bez załadunku) towar do dyspozycji kupującego i siedziby sprzedającego. Termin ten używany jest już od dłuższego czasu, gdyż w tym przypadku sprzedawca ponosi minimalną kwotę odpowiedzialności. Obowiązek kupującego ogranicza się do przekazania sprzedającemu informacji eksportowych.
FCA – Free Carrier – sprzedawca dostarcza towar przewoźnikowi i może odpowiadać za rejestrację towaru do eksportu (uzupełnienie podstawowych danych). Takie podejście jest bardziej praktyczne niż Franko-Zavod, ponieważ uwzględnia ładunek podczas podnoszenia ładunku na statek, podczas gdy sprzedawca jest bardziej zaniepokojony naruszeniami podczas eksportu towarów.
CPT – Carriage Paid to – sprzedawca dostarcza towar przewoźnikowi w uzgodnione miejsce, ryzyko przechodzi na kupującego, a sprzedający musi pokryć koszty transportu towaru do miejsca przeznaczenia.
CIP – Carriage and Insurance Paid Before – sprzedawca dostarcza towar przewoźnikowi w umówione miejsce, ryzyko przechodzi na kupującego, a sprzedawca pokrywa koszty transportu i ubezpieczenia w miejscu przeznaczenia.
DAT – Dostawa na Terminal – sprzedawca ponosi koszty, ryzyko i odpowiedzialność do momentu rozładunku (dostawy) towaru na nabrzeżu, magazynie, stacji lub terminalu. Koszty przestoju lub proste mogą zostać poniesione przez sprzedającego. Sprzedawca przetwarza towar na eksport, a nie na import. Dostawa na terminal zastępuje „Dostawę z nabrzeża” i „Dostawę ze statku”.
DAP – Dostawa do miejsca przeznaczenia – sprzedawca ponosi koszt, ryzyko i odpowiedzialność za towar do momentu dotarcia do kupującego w miejscu przeznaczenia. Sprzedawca przetwarza towar na eksport, a nie na import. Dostawa do miejsca przeznaczenia zastępuje „Dostawę do granicy” i „Dostawę bez zapłaty cła”.
DDP – Delivery with Duty Paid – sprzedawca ponosi koszty, ryzyko i odpowiedzialność za odprawę towaru będącego w posiadaniu kupującego w miejscu przeznaczenia. Kupujący jest odpowiedzialny za rozładunek towaru. Sprzedawca jest odpowiedzialny za rejestrację towaru do importu, opłacenie ceł i podatków, zatem kupujący nie jest „odpowiedzialnym importerem”. Incoterms 2010…
- Ustalenie prawa własności lub przeniesienie własności towaru nie należy do warunków płatności.
- Dotyczy umów o świadczenie usług i nie określa praw ani obowiązków umownych (z wyjątkiem dostawy) ani naruszenia praw umownych.
- Zabezpiecza strony na własne ryzyko lub stratę i nie obejmuje wartości towaru przed lub po dostawie.
- Ustalanie warunków przekazywania, transportu i dostawy towarów. Załadunek kontenera NIE obejmuje opakowania i musi być określony w umowie sprzedaży.
- Pamiętaj, że reguły Incoterms nie są prawem, a zasady Incoterms nie określają obowiązków stron
Lista rzeczy do spakowania
Dokument towarowy w formie opisu, prezentujący cechy towaru. Lista przewozowa jest wymagana, gdy w tym samym opakowaniu znajdują się towary różnych asortymentów. Lista pakowania zawiera takie dane jak: ilość każdego artykułu (liczba sztuk w opakowaniu); numer paczki.
Listę przewozową stosuje się jako dodatek do faktury, gdy wysyłana jest duża liczba artykułów, a ilość, waga lub zawartość każdego pojedynczego przedmiotu jest inna.
Świadectwo pochodzenia jest dokumentem stosowanym w handlu międzynarodowym. Wskazuje kraj pochodzenia towaru, ale „pochodzenie” w certyfikacie oznacza kraj, z którego towar jest dostarczony, certyfikat potwierdza miejsce, w którym towar ten został wyprodukowany.
Kraj importujący może wymagać świadectwa, które musi zostać potwierdzone przez oficjalne władze kraju eksportującego. Przed zawarciem umowy zarówno importer, jak i eksporter muszą wyjaśnić potrzebę uzyskania świadectwa pochodzenia.